9 آبان

 این روزها رفتن به سراغ کتاب ها برای خواندن و نشستن پای دفترها، برای نوشتن کار سختی شده است برایم. مشغله های فراوان از یک سو و غوطه ور شدن در بی معنایی همه جانبه ی زندگی از سویی دیگر ... جملات اول همین یادداشت را چندباره می خوانم. طور دیگری هم میشد نوشت. سرراست تر. انگار که از کت و کولش چند وزنه ی سنگین آویخته باشند. امروز برای شکستن طلسم این مصیبت بی برنامه رفتم سراغ دو کتاب از موراکامی که روی هم توی کمد کتاب ها جاخوش کرده بودند. کتاب نفر هفتم را باز کردم. دنبال داستان کوتاه تری گشتم. شروع کردم و چند داستان  کوتاه از این مجموعه خواندم. خرچنگ ها، آیینه و بچه کانگرو ... دیروز به هر سختی بود چند پاراگرافی نوشتم از داستانی که به تازگی گوشه ی ذهنم جا پیدا کرده بود. امروز داشتم به داستان خودم و فرق آن با داستان های موراکامی فکر می کردم. در نیمه ی دوم مرداد هستم. آینده، ناپیدا و پیشبینی ناپذیر است، سیاه و تیره، جهنمی که قرار است به زور پرتمان کنند درآن. همین ها...